Per høyrde til den generasjonen basar og skipperar som tok notfisket inn i ei ny tid. Eit tungvint fiske med notbåtar vart avløyst av kraftblokk, det var ein revolusjon.
I 1964 tok Per og broren Reidar sparepengane sine som startkapital, og kjøpte ei not og ein lettbåt. Den leigde dei vekk til nabobåten «Leinebjørn» I 1967 kjøpte Per og Reidar «Smaragd» med Ervik-reiarlaget på Kvamsøya. Dette var ein båt Per kjende til, etter å ha vore mannskap om bord på fiske ved Grønland.
Per og Reidar dreiv godt og bygde opp eit reiarlag med ein solid økonomi.
I 2015 fekk eg eit spørsmål frå Per om eg ville skrive ei bok om reiarlaget, og det sa eg ja til. Eg kjende Per godt gjennom vårt arbeid i fiskarorganisasjonane, men no kom eg mykje tettare på han.
Per bar på ei stor sorg; I 1953 vart faren Petter skylt over bord frå båten «Brofjell» som fekk to store brotsjøar. Dei fann ikkje faren att, og han fekk ei våt grav.
Båten var eit styrelaust vrak, men ein anna båt fann dei og berga resten av mannskapet, før båten forliste. Per meinte at det vart for lite snakka om ulukka, og 17 åringen kjende seg åleine med sorga.
Men Per slutta ikkje som fiskar, det var fiskeri han ville drive. Han kjende også eit ansvar for mora som sat att med fem born.
Per var ein lågmælt mann, men når han gjekk på talarstolen på fiskerimøter var det gjennomtenkt og tydeleg det han sa.
Av alle eg har møtt i fiskerinæringa, er det ingen som har hatt noko vondt å seie om Per. Mange har fortalt meg at dei hadde stor respekt for han.
Per er eit av dei finaste menneska eg har møtt, og ein av dei mest intelligente. Per kunne sikkert ha blitt det han ville, dersom han ikkje valde fiskaryrket.
Mine tankar går til hans næraste familie, og eg lyser fred over Per sitt gode minne.
